XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
(...) gogorra da, nahikoa latza ukimenerako, lehorra, eta ez du zulorik edo pitzadurarik.
Horrelakoak, uste dutenez, artzainak esnearen substantziatik (materiatik) bere bola azkarregi eratu duenean sortzen dira.
Etxeko gaztak gutxienez bi hilabete behar ditu ontzen eta mendikoak bost.
Epe hori osatu baino lehen, gazta gordina da.
Normal ondutako gazta, baina behar beste zanpatu gabeko esneaz egindakoa,
Artzainek beren auzokoen gaztei egozten dizkieten akatsak gehienetan fabrikazio-hutsengatikoak izaten dira eta nekez izaten dira lehortzeko lekua desegokia delako.
Dena dela, lehia gaztandegien bertuteez ere badago.
Gaztangintzarako elkarte bakoitzak gaztak ontzeko giro edo ideia onena bere gaztandegiak duela esaten du.
Artzain gehienentzat barkaezina litzateke gazta behi-esneaz edo behi-esnea nahastutako ardi-esneaz egitea, nahiz eta auzoko euskaldun eta nafarrek normalean horrela egin.
Santa-Graziko artzain batek bakarrik (eta bera ez zen berriemaile fidagarria) esan zidan berak esneak nahastu egiten zituela.
Jendeak dioenez, beren behiek ez dute gazta egiteko adina esnerik ematen eta sinetsita daude, oso gutxi nahasten bazaio ere, behi-esneak kalte handia egiten diola ardi-esnez egindako gaztaren azalari, egiturari (hezurdurari) eta zaporeari.
Zaharrek askotan aipatzen dituzte Biarnoko gaztak berek esandakoaren adierazgarri.
Zahar horietako batek, ohar interesgarria egin zuen.